Marjolein Visser studeerde Klinische Psychologie en Culturele Antropologie en Ontwikkelingsstudies. Ze won verschillende schrijfwedstrijden, waaronder Writing for Success en de VPRO Bagagedrager. Twee keer zat ze in de finale van Write Now! Ondertussen werkte ze als psycholoog i.o. in een traumakliniek en deed onderzoek voor verschillende instellingen (o.a. Vluchtelingenwerk, de Radboud Universiteit, Edukans, Equator Foundation en CIDIN) en ministeries. Ook werkte ze in de ‘ziekenhuiskamers’ van het Ronald McDonald Kinderfonds en schreef n.a.v. interviews met patiënten en hun gezin, nabestaanden en zorgpersoneel van het UMC Utrecht, een boek over omgaan met de laatste levensfase bij hersentumoren. Nu is haar eerste kinderboek uit: De Verboden Duinen. Het boek gaat over Mila die een briljant plan heeft, ze gaat beste vriendinnen worden met Eline. Op deze manier kan Mila al het andere vergeten: haar moeder die lange dagen werkt in het strandhotel, haar vader die is vertrokken, haar voetballessen waar geen geld meer voor is. Samen met Eline maakt ze nieuwe Briljante Plannen, zoals stiekem kamperen in de Verboden Duinen. Je vindt het boek op onze bovenbouwlijst. We mochten Marjolein een aantal vragen stellen. Lees je mee?
Foto:Esther Lutgendorff
Hoe ben je met schrijven begonnen?
Ik schreef altijd al. Zo maakte ik een logboek voor de verzorging van mijn goudvis en een dagboek voor groep 8. En als ik ’s nachts wakker lag en dacht aan nare dingen, daagde ik mijn nachtmerries uit via post-its die naast mijn bed lagen. Toen ik studeerde (Psychologie en Culturele Antropologie en Ontwikkelingsstudies), had ik het erg druk met studeren (want zie die studienamen tussen de vorige haakjes: ik had veel te doen). Maar in de avonduren schreef ik. Via schrijfwedstrijd Write Now! en een wedstrijd van de VPRO begon het te rollen en mocht ik op een gegeven moment voor de VPRO
(tv-omroep) en voor radio schrijven. En toen nog meer.
Wilde je altijd al schrijver worden?
Ja. Of psycholoog (dat is iemand die voor mensen zorgt, zeker als ze zich even niet zo goed voelen). Of cultureel antropoloog (dat is iemand die mensen bestudeert). Ik ben het alle drie geworden.
Wat vind je leuk aan het schrijven?
Dat je even op vakantie bent van jezelf.
Waar haal je je inspiratie vandaan?
Uit iedereen die ik tegenkom. Bijvoorbeeld kinderen die ik ontmoette tijdens mijn werk in een traumakliniek. En als ik even geen inspiratie heb, probeer ik eenvoudigweg rustig door te werken en soms een wandelingetje te maken.
Hoeveel uur schrijf je per week?
Ik denk ongeveer 40 uur. Mijn routine is gaan zitten – direct na het ontbijt – en beginnen. Heel simpel, maar voor mij werkt het.
Waar ben je op dit moment mee bezig?
Met het luisterboek van ‘De Verboden Duinen’, mijn jeugdromandebuut die 6 september uitgekomen is. Die wordt straks door een actrice ingesproken, maar gezien het boek voor een groot deel bestaat uit een logboek waarin de hoofdpersoon – een 11-jarig meisje – allerlei tekeningetjes maakt en zinnen schrijft en dan weer doorkrast, is het even zoeken hoe ik zorg dat het boek ook geschikt wordt voor audio en je niks mist als je alleen maar luistert. Een interessante zoektocht!
Heeft schrijven jouw leven veranderd?
Ja, ik vond mezelf altijd een beetje gek, omdat ik veel verzon. Nu vind ik het handig dat ik veel verzin.
Hoe verwerk je maatschappelijke thema’s in je boeken?
Door mijn werk in bijvoorbeeld een traumakliniek te gebruiken in mijn werk en door met kinderen te spreken die uit heel veel verschillende hoeken van de maatschappij komen. Zoals kinderen die voor hun ouders moeten zorgen, of die in armoede opgroeien.
Wie zijn jouw favoriete kinderboekenauteurs en waarom?
Efua Traoré, Annet Schaap, Edward vd Vendel, Jacques Vriens, Joke van Leeuwen, Ted van Lieshout, Jaap Robben en ik kan er nog vele noemen. Als mensen je goed kunnen meenemen in een verhaal, ben ik verkocht. Ik lees, ook als volwassene, regelmatig kinderboeken. Als psycholoog in een traumakliniek raadde ik het ook altijd aan (aan kinderen én volwassenen) om ’s nachts – als mensen wakker lagen – kinderboeken te lezen. Ik begeleidde veel mensen met slaapproblemen die ’s nachts maar een paar uur konden slapen omdat ze bijvoorbeeld leden aan nachtmerries door trauma. In kinderboeken worden nachtmerries uitgehold en toegeschreeuwd. Er wordt niet medelijdend of angstig over gedaan. Het gaat over wat kinderen en anderen kunnen doén en hoe ze met dingen om kunnen gaan. Ik zie het zo: kinderboeken leren je meer dan welke psycholoog ook zou kunnen doen.
Hoe gaat het schrijven van een boek bij jou in zijn werk?
Ik zou het graag van tevoren helemaal bedenken, maar als ik eerlijk ben, kan ik het (helaas) alleen als ik op gevoel schrijf. En dan herschrijf ik 388 keer en dan is het goed. Maar de beste stukken komen vaak bijna vanzelf en hoeven amper te worden aangepast.
Op welk boek ben je zelf het meest trots en waar ligt dat aan?
Op ‘De Verboden Duinen’, mijn jeugdromandebuut die 6 september 2023 uitgekomen is. Daar heb ik 3 jaar schrijftijd en 10 jaar denktijd in zitten. Omdat ik het deels baseerde op mijn werk met kinderen in zeer benauwde posities, duurde het lang om te zorgen dat het boek niet zozeer zwaar was om te lezen, maar ook spannend en fijn.
Welke tips heb je om kinderen aan het lezen te krijgen?
Voorlezen voor het slapengaan of een leeshalfuurtje inplannen voor het slapengaan. Ieder mens zou sowieso een kinderboek moeten lezen voor het slapengaan, dan zou iedereen veel uitgeruster zijn.
Wist je dat ik…
– rood haar heb
– lang op salsadansen heb gezeten
– uit Friesland kom
– ook werk als interviewer en onderzoeker
– In een oud zolderappartementje in Nijmegen woon (en mijn huurbazin woont onder mij en zet soms appeltaart op de trap)
